Εργαζόμενη μητέρα και διάβασμα!..

Γράφει η ΔΗΜΗΤΡΑ ΕΥΘΥΜΙΟΥ*

Η παρουσία της γυναίκας στο χώρο εργασίας σήμερα, περισσότερο από ποτέ, κρίνεται αναγκαία. Επομένως δεν συζητάμε να σταματήσει να εργάζεται, αλλά πως μπορεί να είναι πιο ουσιαστική η παρουσία της όταν είναι σπίτι και όχι πόσες ώρες βρίσκεται εκεί. Το πόσο ρόλο παίζει η ουσιαστική παρουσία της μητέρας στο σπίτι έχει αποδειχθεί μέσα από την πολύχρονη πείρα μου στα διάφορα σχολεία που έχω δουλέψει. Παιδιά που οι μητέρες τους δεν εργάζονται και τα καθοδηγούν αυστηρά στο διάβασμα να μην μπορούν να αποδώσουν συγκριτικά με τα παιδιά που διαβάζουν μόνα τους, είτε εργάζεται η μητέρα, είτε δεν εργάζεται.

Η μητέρα των παιδιών που διαβάζουν μόνα τους έχει φροντίσει από όταν αυτά ακόμη είναι στην προσχολική ηλικία :
• Να καλλιεργεί την αυτοεκτίμηση των παιδιών μέσα απλές δεξιότητες που τους μαθαίνει να εκτελούν μόνα τους όπως το ντύσιμο, το μπάνιο, το λούσιμο, το δέσιμο των παπουτσιών τους κάνοντάς τα σιγά – σιγά αυτόνομα κι ανεξάρτητα και να εμπιστεύονται τον εαυτό τους.
• Να καλλιεργεί το πνεύμα τους και τη ψυχή τους μέσα από παραμύθια που τους διαβάζει, παιδικά βιβλία κ.λ.π. Το Σαββατοκύριακο τα ψυχαγωγεί εποικοδομητικά σε θέατρα, κινηματογράφους και σε χώρους που έχουν διαμορφωθεί για την ευαισθητοποίηση των παιδιών σε πνευματικά και κοινωνικά θέματα. Τα αποτρέπει από την τηλεόραση παρά μόνο τις ώρες που δείχνει χρήσιμα εκπαιδευτικά προγράμματα. Σ’ αυτό θα τα βοηθήσει όταν δουν κι εκείνα με τη σειρά τους ότι η μητέρα τους παρακολουθεί αξιόλογες εκπομπές κι όχι τα διάφορα σκουπίδια που υποβιβάζουν την προσωπικότητα του ατόμου.

Στο δημοτικό πια το παιδί αυτό είναι έτοιμο να κατακτήσει μόνο του τη γνώση γιατί έχει «καλλιεργηθεί το έδαφος» κι έχει μάθει να εμπιστεύεται τις δυνάμεις του. Η μητέρα απλά ελέγχει και επισημαίνει κάποια λάθη που του διέφυγαν. Δεν αποσκοπεί στους βαθμούς και στα αυτοκόλλητα αλλά να μάθει το παιδί της να ψάχνει και να βρίσκει μόνο του, να πειραματίζεται, να αγωνίζεται.

Έτσι κι αλλιώς η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας και όταν κάποιος έχει μάθει να εξαρτάται από κάποιον όλα του τα χρόνια ακόμη και για τα πιο απλά πράγματα δεν παλεύει στη ζωή του. Και να παίρνει λοιπόν καλούς βαθμούς δεν είναι δικό του επίτευγμα. Γρήγορα χάνει το ενδιαφέρον του γιατί δεν υπάρχει προσωπικό κίνητρο. Οι στόχοι είναι προσωρινοί κι όχι δικοί του. Μόνο μακροπρόθεσμοι στόχοι αποκλειστικά δικοί του φέρνουν ικανοποίηση επιθυμιών και αναγκών και φτιάχνουν έναν ευτυχισμένο άνθρωπο.

*Δασκάλα,  Ηράκλειο,  Αττική