Απόλλων: ο θεός του φωτός

Ο Απόλλωνας ήταν γιος του Δία και της Λητούς. Γεννήθηκε στη Δήλο κάτω από ένα φοίνικα. Μόλις η θεά Θέμιδα του έδωσε την πρώτη του τροφή την αμβροσία και του έδωσε να πιεί νέκταρ, τότε το βρέφος έσκισε αμέσως τα σπάργανά μου και εγκατέλειψε το νησί. Κατέφθασε στους Δελφούς όπου επιχείρησε να φτιάξει το ναό του. Εκεί εμπόδιο στάθηκε μπροστά του ο δράκος Πύθων τον οποίο και ο θεός σκότωσε με το τόξο του κι ενώ ακόμη ήταν παιδί. Το μέρος εκείνο ο θεός τον ονόμασε Πυθώ και τον έκανε τόπο λατρείας κι εκεί δημιουργήθηκε ο περίφημο Μαντείο των Δελφών και γίνονταν μεγάλες γιορτές προς τιμή του τα Πύθια και απέκτησε τα προσωνύμια, Πύθιος, Πυθαεύς, Πυθοκτόνος και Πύθων. Μετά το θάνατο του δράκοντα εξάγνισε τον εαυτό από το μίασμα του φόνου γι’ αυτό και θεωρείτο προστάτης της ηθικής τάξης και της σεμνότητας και τιμωρός κάθε παράβασης. Οι εγκληματίες ζητούσαν τη βοήθειά του προκειμένου να καθαρθούν και να γίνουν πάλι αποδεκτοί από θεούς και ανθρώπους. Τον θεωρούσαν ακόμη προστάτη των πόλεων από κάθε κακό. Κάθε πρωί οδηγούσε το άρμα του ήλιου και έφερνε με τις ακτίνες του το φως στη γη. Οι άνθρωποι φαντάζονταν τις ακτίνες του ήλιου σαν βέλη που με αυτά σκοτώνει τους ανθρώπους όπως οι ακτίνες του ήλιου καίνε τα λουλούδια γι’ αυτό και τον θεωρούσαν μαζί με την αδελφή του την Άρτεμη θεούς του θανάτου και το θεωρούσαν υπεύθυνο για τους ξαφνικούς θανάτους. Σαν θεός του ανοιξιάτικου ήλιου που σηματοδοτούσε το τέλος του χειμώνα και την πλεύση των πλοίων θεωρείτο προστάτης των ναυτικών και απέκτησε τα προσωνύμια Άκτιος, Επάκτιος, Φαναίος και Δελφίνιος. Ακόμη επειδή η ηλιακή ακτινοβολία ήταν ευεργετική για τη γεωργία και την κτηνοτροφία μαζί με την αδελφή του την Άρτεμη θεωρούνταν προστάτες τους, όπως και του κυνηγιού και είχε τα προσωνύμια Ποίμνιος, Αγροκόμης, Θηρευτής, Αγρευτής, Θηραίος και Σαυροκτόνος.  Οι ακτίνες του ήλιου επειδή οι αρχαίοι πίστευαν ότι εξόντωνε τα μικρόβια και τις αρρώστιες καθώς καθάριζε τον αέρα τον θεωρούσαν ως αιτία αλλά και θεραπευτή των ασθενειών, γι αυτό όταν έστελνε αρρώστιες ονομαζόταν Λοίμιος ενώ όταν τις θεράπευε ονομαζόταν Επικούριος και Αλεξίκακαος. Ήταν δεν πατέρας του Ασκληπιού που ήταν ο πατέρας της ιατρικής. Σύμφωνα με όλους τους αρχαίους ποιητές ο Απόλλωνας ήταν ο τελειότατος των θεών, ο κάλλιστος. Ο Χρυσομάλλης θεός του ήλιου γι’ αυτό και το προσωνύμιο Φοίβος ήταν το πρότυπο της ανδρικής ομορφιάς και δύναμης, ο αιώνιος έφηβος και θεωρείτο προστάτης των εφήβων οι οποίοι του αφιέρωναν τα μαλλιά τους. Ακόμη θεωρείτο προστάτης των αθλητών αλλά και θεός του πολέμου με το αργυρό τόξο του και τα βέλη. Ήταν ακόμη θεός της μαντικής με σύμβολο τον τρίποδα γιατί πάνω σ’ αυτόν καθόταν η Πυθία και έδινε τους χρησμούς. Τέλος θεωρούνταν ακόμη θεός της ποίησης και της μουσικής με σύμβολο τη φόρμιγγα, ένα είδος λύρας με τέσσερεις χορδές, ήταν ο καλύτερος από τους κιθαρωδούς και αυτός που πρώτους έσερνε το χορό των Μουσών. Σε κάθε εμφάνισή του φορά στεφάνι από δάφνη που ήταν το ιερό του δέντρο. Η Δάφνη ήταν Νύμφη και κόρη του Πηνειού ποταμού την οποία όταν την είδε για πρώτη φορά ο θεός θαμπώθηκε και θέλησε να την κάνει δική του. Αυτή αρνήθηκε και κατέφυγε στο βουνό όπου ο θεός την κυνηγούσε. Όταν κάποια στιγμή την έφτασε αυτή βλέποντας πως δεν μπορεί να γλυτώσει ζήτησε την βοήθεια του πατέρα της ο οποίος και την μεταμόρφωσε στο γνωστό δέντρο. Ο Απόλλωνας απαρηγόρητος για το χαμό της Νύμφης ορκίστηκε πως αυτό θα ήταν το ιερό του δέντρο.