Νταντά στο σπίτι ή σχολείο με τους συμμαθητές μου;

Γράφει η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΑΧΑΛΗ*

Ζούμε σε μια εποχή ταχείας μετάδοσης γνώσεων και πληροφοριών. Οι ανάγκες συνεχώς αυξάνονται κι εμείς αναρωτιόμαστε ολοένα και περισσότερο αν είμαστε επαρκείς για τα παιδιά μας. Πόσο καλά τα προετοιμάζουμε για να ενταχθούν ομαλά και να ζήσουν σε ένα ιδιαίτερα ανταγωνιστικό και απαιτητικό περιβάλλον;

Πολλές μελέτες των τελευταίων χρόνων εστιάζουν το ενδιαφέρον τους στο ρόλο που θα μπορούσε να παίξει η προσχολική εκπαίδευση στην αντιμετώπιση της σχολικής αποτυχίας και στην καλύτερη επαγγελματική και κοινωνική αποκατάσταση σε μεγαλύτερες ηλικίες.

Για να κατανοήσουμε οι ίδιοι τη σημασία της εκπαίδευσης σε μικρές ηλικίες πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας πώς μαθαίνει ένα παιδί, τι κινητοποιεί τη θέλησή του για μάθηση. Το μικρό παιδί μαθαίνει καθώς χρησιμοποιεί τις αισθήσεις του, πειραματίζεται με τα πράγματα, βρίσκει λύσεις σε προβλήματα που το αφορούν, συνεργάζεται με τους άλλους, καθώς παίζει.

Σύμφωνα και με το Νέο Αναλυτικό Πρόγραμμα – Οδηγό Νηπιαγωγού - το παιχνίδι είναι το πλαίσιο εργασίας και το μέσο δια του οποίου τα παιδιά μαθαίνουν καλύτερα. Χρειάζεται να νιώθουν πως αυτό που κάνουν είναι σημαντικό και να μένουν ικανοποιημένα με τον εαυτό τους. Χρειάζονται χρόνο για να εργαστούν μόνα τους με πράγματα που τα ενδιαφέρουν άμεσα, καθώς επίσης και πολλές ευκαιρίες να συνεργαστούν με άλλα παιδιά και με ενηλίκους (Δαφέρμου, Κουλούρη, Μπασαγιάννη, 2006).

Όλα αυτά, σε συνδυασμό με ένα ασφαλές και περιποιητικό περιβάλλον προσφέρονται στην προσχολική αγωγή. Δεν είναι προτιμότερο λοιπόν αντί να αφήνουμε το παιδί κλεισμένο στο σπίτι με την νταντά να το φέρνουμε σε επαφή με τη φροντίδα και τη μάθησή του; Δεν είναι καλύτερα να τους δίνουμε την ευκαιρία να γνωρίζουν συνεχώς καινούρια πράγματα σε ένα περιβάλλον ειδικά διαμορφωμένο για τις ανάγκες του από το να παρακολουθεί εκπομπές στην τηλεόραση , όταν η γιαγιά δε θα’ χει το κουράγιο ή το χρόνο ή τις γνώσεις για να ασχοληθεί μαζί του;

Μερικοί γονείς ανησυχούν για τις ιώσεις που κυκλοφορούν στις πολύ μικρές ηλικίες και το πόσο συχνά θα αρρωσταίνει το παιδάκι τους. Οφείλουμε βέβαια να προστατέψουμε τα παιδιά μας, δεν μπορούμε ωστόσο να τα κλείσουμε σε γυάλα μέχρι να μεγαλώσουν στερώντας τους έτσι το πολύ σπουδαίο γι’ αυτά παιχνίδι μέσω της αλληλεπίδρασης με τους συνομηλίκους. Εξάλλου, ποιος μας εγγυάται πως μια βόλτα στο πάρκο ή στον παιδότοπο δεν εγκυμονεί τους ίδιους κινδύνους;

Τα μικρά παιδιά πρέπει να ενθαρρύνονται να ερευνούν το περιβάλλον τους και να εκφράζονται με όλες τις φυσικές τους «γλώσσες», δηλαδή με λέξεις, κίνηση, σχεδιασμό, ζωγραφική, κατασκευές, γλυπτική, παιχνίδι με τις σκιές, κολάζ, δραματοποίηση και μουσική(Οδηγός Νηπιαγωγού, 2006). Πρέπει να ενθαρρύνονται να φοιτούν και να αγαπούν το σχολείο από τα πρώτα τους κιόλας βήματα. Με αυτόν τον τρόπο ενισχύουμε την αυτονομία και υποστηρίζουμε τη συνολική ανάπτυξη του παιδιού.

*Νηπιαγωγός, Αχαρνές, Αττική