Η μοναξιά του Έλληνα εκπαιδευτικού

Γράφει η ΣΤΕΛΛΑ ΔΕΛΗ*

Ως εκπαιδευτικός, πιστεύω ότι το να εκπαιδεύεις ανθρώπους είναι περισσότερο ένα λειτούργημα. Τα σχολεία δεν είναι μόνο χώροι μετάδοσης της γνώσης αλλά και δημιουργίας πολιτισμού. Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ότι όλοι εμείς οι εκπαιδευτικοί είμαστε τυχεροί και ευτυχισμένοι που λειτουργούμε σε αυτόν τον χώρο. Δυστυχώς, δεν είναι πάντα έτσι.

Ομολογώ πως δεν μπόρεσα να βρω πολλά θετικά σημεία. Ίσως και κανένα. «Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Κατά γενική ομολογία όλων των εκπαιδευτικών, χρειάζεται μία ριζική αλλαγή στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, που όμως καμία κυβέρνηση δεν έχει τολμήσει να πάρει το ρίσκο και να υποστεί ίσως το πολιτικό κόστος. Έχουμε μία εκπαίδευση που επιμένει στην μετάδοση γνώσης και στην διαμόρφωση «καλών παπαγάλων». Αδυνατεί να ακολουθήσει τις ραγδαίες κοινωνικές αλλαγές και επιστημονικές εξελίξεις και έτσι περιθωριοποιείται. Η παρεχόμενη γνώση, τις περισσότερες φορές, δεν είναι ικανοποιεί τα ενδιαφέροντα των παιδιών. Καθημερινά εισπράττουμε την αδιαφορία των μαθητών μας. Είμαστε όμως υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε ένα αναλυτικό πρόγραμμα που έχει συνταχθεί από επιστήμονες, που δυστυχώς δεν έχουν παρά ελάχιστη ή καμία εμπειρία από σχολική τάξη.

Καθημερινά αντιμετωπίζουμε προβλήματα από συμπεριφορές παιδιών στις τάξεις μας, αλλά είμαστε μόνοι. Προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο δυνατό για τα παιδιά μας μόνο και μόνο γιατί αγαπάμε αυτό που κάνουμε και γιατί αισθανόμαστε ευθύνη για τις υπάρξεις που μας εμπιστεύονται. Στήριξη και καθοδήγηση από ψυχολόγους και ειδικούς παιδαγωγούς, πράγμα απίθανο στην ελληνική εκπαίδευση.

Προσπάθειες για αλλαγή γίνονται. Είναι πολύ μικρές.

Επιτέλους! Ας πάρει κάποιος την ευθύνη για να γίνει η εκπαίδευση χώρος δημιουργίας ευτυχισμένων και πάνω από όλα σκεπτόμενων μαθητών, των μελλοντικών ενηλίκων της παγκόσμιας κοινωνίας μας.

*Νηπιαγωγός, Μαραθώνας, Αττική.