Οι φίλοι μας τα ζώα

Γράφει η ΞΑΝΘΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ*

Το να έχουμε ένα κατοικίδιο είναι (ή θα έπρεπε να είναι) μια επιλογή υπαγορευμένη από την πραγματική αγάπη προς τα ζώα. Η φροντίδα ενός κατοικίδιου είναι μια μεγάλη ευθύνη αλλά όταν αναλαμβάνεται συνειδητά, μπορεί να αποτελέσει μια πολύτιμη εμπειρία για μικρούς και μεγάλους.

Αν οι γονείς σκέφτονται να πάρουν ένα κατοικίδιο, είναι προτιμότερο να το αποφασίσουν σε συμφωνία με το παιδί κι αφού αυτό έχει παρέλθει την ηλικία των 5 – 6 ετών, ώστε να είναι σε θέση να κατανοήσει ότι το ζωάκι δεν είναι ένα ακόμη παιχνίδι, αλλά ένα πλάσμα που όλοι πρέπει να φροντίζουν και να προσέχουν.

Η συμβίωση με ένα κατοικίδιο μπορεί να ωφελήσει το παιδί σε πολλά επίπεδα, καθώς:

1.  Αλλάζει ο τρόπος που προσδιορίζει το παιδί τον εαυτό του και το ρόλο του στο σπίτι: πλέον δεν είναι μόνο το «παιδί» των γονιών του, αλλά και ένα πρόσωπο που μπορεί να φροντίσει ένα άλλο πλάσμα. Επιπλέον, σε αυτό το πλαίσιο, το παιδί μπορεί να αναθεωρήσει για ζητήματα που το προβληματίζουν (π.χ. αν το ίδιο φοβάται να πάει στον παιδίατρο, σίγουρα θα το ξανασκεφτεί όταν θα χρειαστεί να πάει με τους γονείς του το σκυλάκι στον κτηνίατρο για τα εμβόλια).

2. Αναγνωρίζοντας τις ανάγκες του κατοικίδιου, το παιδί προθυμοποιείται πιο εύκολα να παραμερίζει τον εγωισμό του και να συνεργάζεται με τους γονείς του.

3. Μειώνεται τυχόν υποβόσκουσα ένταση στο σπίτι: το παιχνίδι με ένα  κατοικίδιο είναι διασκεδαστικό και χαλαρωτικό τόσο για τα παιδιά, όσο και για τους γονείς.

4. Το παιδί συνειδητοποιεί το περιεχόμενο σημαντικών εννοιών όπως τα όρια και ο σεβασμός: παρατηρώντας και συμμετέχοντας στην εκπαίδευση του κατοικίδιου το παιδί μπορεί να αντιληφθεί το γιατί χρειάζεται να υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες και τι ακριβώς εξυπηρετούν αυτοί.

5. Το παιδί βιώνει στη σχέση με το κατοικίδιό του την αίσθηση της πλήρους αποδοχής: η αγάπη προς ένα κατοικίδιο ανταποδίδεται γενναιόδωρα, χωρίς επιτήδευση και χωρίς όρους. Αυτό μπορεί να λειτουργήσει και επανορθωτικά, ειδικά σε περιόδους που το παιδί αντιμετωπίζει κάποιο συγκεκριμένο πρόβλημα.

6. Ενισχύονται οι κοινωνικές δεξιότητες του παιδιού: μέσα από την ενασχόληση και την επαφή με το κατοικίδιο, το παιδί αναπτύσσει το ένστικτό του, την ευρηματικότητά του, μαθαίνει να δίνει σημασία στις ανάγκες των άλλων και να εκφράζει συναισθήματα με μη λεκτικό τρόπο.

Όλα τα παραπάνω, καλλιεργούν συστηματικά και ενδυναμώνουν την αυτοεκτίμηση του παιδιού. Το ίδιο αισθάνεται πιο ικανό, πιο υπεύθυνο, πιο αγαπητό – κι αυτά είναι χαρακτηριστικά που αντανακλώνται τόσο στις δραστηριότητές του όσο και στις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους.

*Ψυχολόγος, MSc ψυχολογίας