Κλείστε την τηλεόραση, καλημερίστε τη ζωή!

Γράφει η ΒΑΝΕΣΣΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ*

Η τηλεόραση έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας! Μέσα σε μερικές δεκαετίες, έχει καταφέρει να μας γίνει απαραίτητη και έχει περίοπτη θέση στα ελληνικά νοικοκυριά. Είναι η συντροφιά μας, η διασκέδασή μας, το μέσο ενημέρωσής μας, το «φιλαράκι» μας… Και μιας και η πλειοψηφία των ενηλίκων πάσχει από «τηλεξάρτηση», αυτή η ασθένεια μοιάζει να κληροδοτείται και στις επόμενες γενιές…Τα παιδιά που μεγαλώνουν σήμερα έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: διαπαιδαγωγούνται όχι μόνο από την οικογένεια και το σχολείο, αλλά και από την τηλεόραση. Χωρίς να αμφισβητούνται οι κάποιες θετικές πλευρές της, πρέπει να γίνει ξεκάθαρο πως για τα παιδιά δεν υπάρχουν σαφείς ενδείξεις για κάποιο όφελος από την τηλεθέαση, αντιθέτως πολύς λόγος γίνεται για αρνητικές επιπτώσεις σε πολλά επίπεδα.

«Η τηλεόραση είναι παρέα, καταπολεμά τη μοναξιά, με διασκεδάζει…»

• Πρόκειται όμως για ψεύτικη παρέα που στην πραγματικότητα μας αποξενώνει από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς μας, τους συνανθρώπους μας, τους εαυτούς μας και την ίδια τη ζωή. Δεν υπάρχει αμφίδρομη επικοινωνία μεταξύ πομπού και δέκτη, αφού η τηλεόραση αδιαφορεί εντελώς για τα συναισθήματα που προκαλεί, για το πώς αισθάνονται, τι σκέφτονται πώς ενεργούν τα παιδιά σε σχέση με όσα βλέπουν. Μπορεί να είναι η εύκολη λύση για τους πολυάσχολους γονείς, δε βοηθά όμως τα παιδιά να δραστηριοποιηθούν, να ανακαλύψουν, να πειραματιστούν, να κοινωνικοποιηθούν.
• Πόσο σωστή ενημέρωση είναι η ενημέρωση που σφύζει από καταστροφολογία, κινδυνολογία, λοιμούς, σεισμούς, καταποντισμούς... Πόσο ψυχαγωγική είναι η γελιοποίηση κάποιων ανθρώπων με ιδιαιτερότητες… Πόσο χρήσιμη πληροφορία είναι για μας η εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου… Αν δυσανασχετούμε εμείς ως ενήλικες με το περιεχόμενο των δελτίων ειδήσεων ή κάποιων προγραμμάτων, είναι εύκολο να φανταστεί κανείς τον πανικό που φωλιάζει στις ψυχές των παιδιών. Η τηλεόραση μαθαίνει στα παιδιά να φοβούνται, και το χειρότερο, να πιστεύουν πως δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για αυτό.

«Τι μπορούμε να κάνουμε;»

• Είναι σημαντικό να μπουν κάποια όρια στις ώρες τηλεθέασης. Θα μπορούσε να συγκληθεί ένα «οικογενειακό συμβούλιο» προκειμένου να συζητηθεί το πόσο και τι μπορούμε να βλέπουμε κάθε μέρα.
• Καλό είναι να παρακολουθούμε τηλεόραση μαζί με τα παιδιά μας, προκειμένου να μπορούμε να συζητάμε και να ασκούμε κριτική σε όσα βλέπουμε.
• Εξίσου χρήσιμο είναι οι γονείς, αποτελώντας οι ίδιοι το «καλό παράδειγμα», να προσφέρουν στα παιδιά τους εναλλακτικές ιδέες για τη δημιουργική απασχόληση του ελεύθερου χρόνου τους, προτείνοντάς τους δραστηριότητες που θα βοηθήσουν την ολόπλευρη ανάπτυξή τους.

Η πραγματική ζωή εξελίσσεται τώρα μέσα μας και γύρω μας, όχι στον καναπέ μας μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης.

Η τηλεόραση πρέπει να κλείσει για να αφήσει χώρο σε περισσότερες εμπειρίες α λ η θ ι ν έ ς, να αφήσει χώρο στη ζ ω ή και τις χαρές της!

*Νηπιαγωγός, Κηφισιά, Αττική